25 augustus 2024 Eerste openluchtviering "Groene Kathedraal" Zieuwent
Hieronder de overweging van Christine Lageschaar tijdens die viering.
Laat maar waaien, Hakuna matata, maak je geen zorgen.
Bij welke vorm van spiritualiteit, bij welke levenswijze je je ook prettig voelt,
zelfs elke psycholoog zou het hier mee eens kunnen zijn. Maak je geen zorgen.
En toch maken wij ons wel zorgen, over de dingen in ons eigen leven, over dingen in het leven van mensen van wie we houden. En over de dingen die gebeuren in de wereld.
Dat zorgen maken is niet alleen van deze tijd. Jezus zei al tweeduizend jaar geleden tegen de mensen: ‘Maak je geen zorgen. Kijk eens naar de vogels in de lucht, ze zaaien niet en oogsten niet. Toch hebben ze te eten”. Dit klinkt natuurlijk best naïef: zeggen dat je je geen zorgen moet maken.
Als we kijken naar ons eten, ons drinken, onze kleding, dan hebben wij er ons decennia lang geen zorgen over gemaakt. Na de Tweede Wereldoorlog hebben we hier, met elkaar, een succesvol systeem opgebouwd, zodat het ons aan niks hoeft te ontbreken.
Maar ten koste van wat? Langzamerhand putten we de bodem uit. Warmt de aarde onomkeerbaar op. De oceanen liggen vol met plastic. Dus alle reden om ons zorgen te maken.
Hoe je met deze zorgen omgaat verschilt per persoon. Je hebt de optimisten, die denken dat alles nog wel goedkomt. De pessimisten, die het allemaal heel somber in zien. Je hebt ook mensen die het allemaal niet zoveel kan schelen èn mensen die ontkennen dat dit allemaal gebeurt.
Het verhaal dat ons verteld wordt in psalm 104 is niet optimistisch of pessimistisch. Een psalm werd geschreven als loflied.
Het is een verhaal vol hoop.
Het begint met God die de hemel en aarde schiep.
Hij heeft al het prachtige dat we hier om ons heen zien gemaakt.
Het gras, de bomen, de vogels, de paarden, de kleuren, de geuren, de wind….
En of wij nu denken, geloven dat dit echt zo is gegaan, dat is niet van belang.
Het blijft dat de natuur iets is, waar je je over kunt blijven verwonderen. Alleen al de wisselingen van de seizoenen, die elk jaar weer komen.
Het ene moment ziet de wereld er totaal anders uit dan het andere moment.
Maar als wij willen blijven genieten van de aarde, van de schepping, dan moeten wij daar iets aan doen.
Elk stukje plastic dat wij oprapen, elk product dat van ver komt en wat wij niet kopen en bestellen, helpt de schepping om mooi te blijven.
Elke keer dat wij minder de auto gebruiken en minder vliegen, helpt om de aarde op temperatuur te houden.
Allemaal kleine dingen, maar als veel mensen dit doen, heeft het invloed op de natuur, op Gods schepping.
Laten we tot slot, net als de schrijver van psalm 104 en met de woorden van Matteüs* in ons hoofd eens goed om ons heen kijken en zien, hoe mooi de natuur hier is:
de bomen die hier staan en groeien, die onze Werenfriduskerk laten zien, die meebewegen in de wind en sterk zijn. Die kerk, die vandaag gevuld is met mensen.
Mensen die met of zonder zorgen, in verbondenheid met God en Jezus en met elkaar hier samen zijn. Die mogen genieten van de schepping en van elkaars gezelschap.
Laten we hopen, dat we nog lang met elkaar samen mogen komen op deze plek in de natuur èn in onze Werenfriduskerk die dit jaar 125 jaar bestaat.,
(* een deel uit de Bergrede: ‘Maak je geen zorgen...’)
